Je maakt wat mee als marktvrouw – tjonge vandaag was het wel het meest heftige van m’n marktcarrière.
Mijn kraam staat gebroederlijk vast aan de jam kraam van Jan Maarten Winkel. Heel gezellig en een stevig anker omdat zijn kraam stuk zwaarder is met al die volle potjes dan mijn kraam – duurzaam schoonmaken weegt nou eenmaal niet veel.
Maar paar uur geleden kwam ik er achter hoe licht mijn kraam is – een flinke windvlaag, een boel rammelende potjes en ineens héél veel licht en kaasboer Dave die brult over de markt “óp de kraam gaan zitten!!” Mijn dakzeil was met een flinke ruk, uit de spijkers over de auto het fietspad op gevlogen – compleet beduusd zat ik op m’n kraam de rust af te wachten niet wetend of ik nu wilde huilen of handelen … dat laatste is het gelukkig geworden – heb mezelf niet onsterfelijk belachelijk gemaakt 🫣.
Dak er weer op gesjord met Dave en Jan – wij zijn alle 3 niet de langste dus was een heel geklouter op de kraam. Spanbanden van Jan geleend (les!) spijkers van van huis laten halen (les!)
Weet je wat ik nu héél jammer vind? Er is geen foto van! Zo’n heftig moment en geen beeld om het te illustreren, hoe narrig kun je daar wel niet van zijn?!
Geen gewonden, alles oké de rust is weer neergedaald en mijn lijstje voor de bouwmarkt geschreven ☺️